SCENA SZKOLNA W MYŚLENICACH

Aktor powinien operować głosem swobodnie, lecz nie żywiołowo. Głos wraz z oddechem, który jest dla niego paliwem powinien być doskonale rozwinięty i kultywowany, mieć perfekcyjne wybrzmienie. To wszystko należy do tak zwanej grzeczności aktora. Jeśli on, czy jakikolwiek mówca rozwinął już swój głos i umie nim władać, powinien już bez obawy posługiwać się nim tworząc obraz zrozumiałego już przekazu, gdyż dźwięk jest jednym z najważniejszych środków, przy pomocy których przekazuje on swoje intencje.

Dźwięki powinny przechodzić od piano do forte, od rozmowy do śpiewu, od staccato do legato powinny być harmonizowane zależnie od twórczych potrzeb. Nie należy się krępować "nienaturalnością". Ważne jest tylko uzasadniać wszystko koncepcją ogólną wystąpienia. W toku działań mówcy zmienia się barwa, i klucz, i tonacja. Zdaje się, że to jest gama chromatyczna. Znaleźć właściwy klucz danej postaci scenicznej czy jakiegokolwiek wystąpienia, odkryć w jakiej gamie powinno się to wszystko przetwarzać i opanować wcześniej tę gamę, oto zadanie dla nowego kreatora rzeczywistości w dziedzinie władania słowem. Tylko przez doskonałe opanowanie zewnętrznej i wewnętrznej techniki aktorskiej każdy przedstawiający stanie się prawdziwym artystą, mistrzem w swojej sztuce.